Geschiedenis: een lang en interessant artikel van Frank Van den Bosch, over de wolf in mythologische en kosmologische verhalen door de eeuwen heen bij diverse volkeren. Inclusief literatuurverwijzingen. Te lezen door op onderstaande website (of het plaatje) te klikken.
http://users.skynet.be/bestiaria/wolf.htm
Geschiedenis: Citaat:<< Een ‘onafzienbare menigte’ van wolven kwam volgens de 17e eeuwse dominee-historicus Johan Picardt vroeger in Drenthe voor. Naar een, alleen voor hem, bekende bron zouden er rond 1283 zoveel wolven zijn geweest, dat niet alleen het vee meer dan ooit werd verscheurd, maar dat zelfs dode mensen bij nacht en ontij uit hun graven werden ‘geschrubt en verslonden’.
Daarom zou men genoodzaakt zijn geweest de graven van hun dierbaren met zerken af te dekken>>
Het opgraven van lijken door roofdieren komen komen we steeds weer in historische literatuur tegen. Zo werden in Schotland meerdere eilandjes voor de kust gebruikt, om doden met een gerust hart te kunnen begaven. Het eilandje “Handa” is hier het bekendste van: “The use of Handa as burial place is thought to be due to the fact that wolves would dig up graves on the mainland so frequently that the inhabitants of Eddrachillis resorted to burying their dead on the island:[13]” https://en.wikipedia.org/wiki/Handa,_Scotland
https://www.rtvdrenthe.nl/nieuws/142720/Drent-in-vroeger-tijden-massaal-op-wolvenklopjacht
Geschiedenis, Deurne, Wolvenplaag in 1723
De wolf vormde nog tot diep in de 18e eeuw een reëel gevaar voor Deurne en omgeving en werd fel bejaagd. Door de eeuwen heen werden premies gezet op het afschieten van wolven. Het vroegst bekende geval is van 1595, toen Jan de Hekeler te Vlierden daarvoor een premie van twee gulden mocht opstrijken.
In 1723 was de wolvenplaag in de Peel zelfs zo hevig en was de schade die zij toebrachten aan paarden, rundvee en schapen zo groot dat besloten werd tot een massale wolvenjacht. Op donderdagochtend 25 juli 1723 stond om 5 uur ’s morgens honderden mannen klaar om, gewapend met een geladen geweer, door de peel te trekken. Uit ieder Deurnes gezin moest de sterkste man komen opdraven, anders kon er gerekend worden op een boete van 15 stuivers. Er mocht overigens op geen ander wild geschoten worden dan op wolven en vossen.[4]
https://deurnewiki.nl/wiki/index.php?title=Wolf
Geschiedenis 1917 Feiten check:
Was er een wapenstilstand tijdens WOI, om op wolven te jagen?
<Google Translate><<
Bewering
Tijdens de Eerste Wereldoorlog verklaarden Duitse en Russische troepen een tijdelijk staakt-het-vuren en gingen samen op jacht naar wolven. De vraatzuchtige dieren werden aangetrokken door de productieve en gruwelijke opruiming die beschikbaar was in de oorlogszone, waarbij ze zowel soldaten als burgers aanvielen.
Oorsprong
Meerdere kranten in 1917 berichtten over dit verhaal, waaronder de El Paso Herald, Oklahoma City Times en New York Times. Sindsdien is het een favoriet stukje ‘cafe-praat’ geworden onder amateurhistorici, zoals de krachtige Joe Rogan.
Feiten
In februari 1917 merkte een uitzending uit Berlijn op, dat grote groepen wolven vanuit de bossen van Litouwen en Volhynië naar bevolkte gebieden van het Duitse rijk trokken. De plaatselijke bevolking had de hypothese dat oorlogsinspanningen de wolven verdrongen, zodat de wolven op zoek gingen naar nieuwe jachtgebieden.
De hongerige wolven infiltreerden landelijke dorpen en vielen kalveren, schapen, geiten en in twee gevallen kinderen aan. Ze verschenen ook aan de frontlinie, waar ze zich voedden zich met de gevallenen en soms profiteerden van gewonde arbeidsongeschikte” vechters.
“Partijen van Russische en Duitse verkenners ontmoetten elkaar onlangs en waren fel verwikkeld in een schermutseling, toen een groot roedel wolven het toneel opstormde en de gewonden aanviel,” meldde een artikel uit Oklahoma City Times uit 1917. “De vijandelijkheden werden meteen opgeschort en Duitsers en Russen vielen instinctief de roedel aan en doodden ongeveer 50 wolven.”
De Russische en Duitse soldaten waren tijdelijk geen vijanden meer, nadat ze een gemeenschappelijke vijand hadden gevonden. Beide partijen stemden in met een staakt-het-vuren toen de wolven een nieuwe strijd tussen hen onderbraken.
“Gif, geweervuur, handgranaten en zelfs machinegeweren werden achtereenvolgens geprobeerd in een poging om de overlast uit te roeien”, aldus een artikel uit 1917 in de New York Times. “Maar het mocht allemaal niet baten. De wolven – nergens zo groot en krachtig te vinden als in Rusland – waren wanhopig door hun honger onverschrokken, ongeacht het gevaar.
“Als laatste redmiddel gingen de twee tegenstanders met toestemming van hun commandanten in onderhandeling voor een wapenstilstand en bundelden ze hun krachten om de wolvenplaag te overwinnen.”
Wegnemen
Hoewel schijnbaar vergezocht, blijken deze beweringen meestal nauwkeurig te zijn. Historici schatten dat soldaten tijdens de oorlog honderden wolven hebben gedood en dat de overlevende wolven uiteindelijk vluchtten om te ontsnappen aan een “slachting zoals ze nog nooit hadden meegemaakt.”
Voor een kort moment verspreidde zich een soort vrede over het slagveld, hoewel geweerschoten en granaatexplosies bleven klinken.>> </GT>
Artikel “Toen wolven nog kinderen aten”
NW: Als je NaBu Wolf-commissaris Markus Rösler moet geloven, dan is onderzoek naar de geschiedenis alleen betrouwbaar, als je het in het jaar van gebeuren zelf doet ?? . Hij oreert: “Hoe zeker is de ernst van een bron uit het jaar 1895 over een incident in 1649? We weten dat het melden van wolven enorm overdreven is.”
Nou meneer Markus: Hoe “weet” u dat dan??? Daarnaast: wolven worden in onze tijd juist schromelijk gebagatelliseerd. Deels door uw clubje groene “wolfsberaters‘. Maar ook door andere knuffelaars, opgegroeid met Walt Disney’s Mowgli en Dolfje Weerwolfje.
Feit blijft , dat de archieven in héél Europa, uitpuilen uit met deze vastleggingen. Zowel kerkelijke archieven als gemeentelijke archieven. Oók over kinderen die van het erf afgesleept werden, in meerdere landen, onafhankelijk van elkaar! Meneer Markus Rösler: met deze totale ontkenning, solliciteert u naar de titel “Knuffelaar”-van-het-Jaar” ?
<vertaling artikel> 19-08-2019 Toen wolven nog kinderen aten
Waiblingen. Wolven zijn roofdieren, maar voorzichtig en daarom in het algemeen onschadelijk voor mensen, benadrukt de Nabu Wolf-commissaris en Groenen-lid van de Landtag Markus Rösler. Maar er was een tijd dat ze nog steeds talrijk waren in Württemberg, genadeloos werden opgejaagd, maar nu en dan waren mensen ook verantwoordelijk en werden kinderen het slachtoffer van hen. Dus ook in de Rems-Murr-Kreis. “Dit waren geïsoleerde gevallen in andere tijden. Andere omstandigheden “, zegt Rösler.
Te gevaarlijk en onredelijk vanwege de vele wolven die rondzwerven in de wieken en bossen en in de oorlogsruïnes, vooral in en rond Kleinhegnach – was in 1653 de reden voor de weigering van Hegnacher om hun kinderen naar school in Neustadt te sturen en om aangesloten te zijn bij de Neustädter parochie. “De Hegnachern mocht toen bezoeken zoals vóór de preek en de school in de wederopbouw van Waiblingen,” schreef Joachim Peterke in zijn Hegnach Chronicle.
Kleinhegnach is nog steeds volledig verlaten en verwoest in 1668 en daarin “leven de wolven gemeenschappelijk”, staat er in een hedendaags geschrift. “De wolven hadden zich tijdens de lange oorlog (de 30-jarige oorlog, 1618-1648) zeer sterk verspreid en daagden zichzelf uit in bevolkte dorpen,” schreef de Neustadt-chronoloog Emil Dietz. Al in de zomer van 1655 had een wolf in Strümpfelbach een driejarig jongetje uit het dorp het veld in gebracht.
Vervangende beschrijving: “kind tot aan zijn hoofd opgevreten”
In de dorpen die door de oorlog zijn beschadigd, waren veel huizen en gebouwen lege ruïnes, ‘en’ s nachts huilden hongerige wolven door de verlaten straten zodat bijna niemand zich erop kon wagen ‘, zegt Peterke. “In de verwoesting van de oorlog werd de oude landplaag van de wolven (…) zelfs in de zomer gevaarlijk ruw. Dus in augustus 1649 scheurt een wolf in Obertürkheim een driejarig kind en verbruikt het tot op het hoofd; In juli 1650 draagt een wolf een kleine jongen weg van het huis naar het dorp, waar een vrouw het kind van hem wegjaagt “, zegt de Cannstatt Oberamtsbeschreibungen van 1895, verwijzend naar archiefinformatie die niet kon worden gecontroleerd.
Daarom is de Nabu Wolf-commissaris Dr. Markus Rösler over zorgen: “Hoe zeker is de ernst van een bron uit het jaar 1895 over een incident in 1649? We weten dat het melden van wolven enorm overdreven is
Als je de lokale kronieken gelooft, moet het vooral gevaarlijk zijn geweest in die winters. Tot de jaren 1650 durfden mensen zich soms niet uit te trekken, omdat er nog steeds rovers en soldaten rondzwierven, maar ook vanwege roofdieren zoals wolven, die zich verzetten op een manier die vooral in de winter noch mensen noch vee veilig was voor hen en het verkeer ervaren grote verstoringen, “zei Waiblinger chroniqueur Wilhelm Glässner.
De historicus Prof. Gerhard Fritz bevestigt dat er zelfs decennia na de Dertigjarige Oorlog een ernstig probleem van wolven in het hertogdom Württemberg was. “Zelfs in de dorpen durfden mensen ’s nachts niet buiten de deur te gaan. Waar de mens verdwijnt, krijgt de natuur alles terug. Er waren verlaten dorpen. De boerderijen en gehuchten waren toch grotendeels verwoest. Wolven kunnen ronddwalen. “
Van 1639 tot 1678 werden 4.000 wolven gedood in Württemberg
Tegen 1655 moest elke boswachter twee wolven per jaar doden, en gedurende vele jaren moesten de mannen worden opgeroepen voor wolvenjacht, “schreef Emil Dietz. In Hegnach werd bijvoorbeeld de laatste wolf neergeschoten in 1681. En zelfs in 1688 gingen de boeren van Neustadt op jacht in het bos van Welzheimer. “
Wolvenjacht met honden. Houtsnede van Jost Amman (1539-1591), uit: Neuw Jag en Weydwerck Buch, Frankfurt a. M. (Johann Feyeraband), 1582. Foto: akg-images
Van 1639 tot 1678 werden ongeveer 4000 wolven gedood door jagers en boswachters in Württemberg. “Natuurlijk kan men op een aanzienlijk aantal rekenen, dat werd gevangen en gedood door de bedreigde plattelandsbevolking,” zei Dieter Müller van het Stuttgart State Office voor het behoud van monumenten in een wetenschappelijk artikel over de wolvenjacht en wolvenputten in de oudheid.
In 1695 en 1697 werden de eerste verhalen over Roodkapje gepubliceerd door de Fransman Charles Perrault. De gebroeders Grimm publiceerden hun sprookje in 1812. Vanaf die tijd bevatte hetzelfde sprookjesboek voor kinderen en huis ook “The Wolf and the Seven Little Kids“.
In het midden van de 19e eeuw was West-Europa vrijwel vrij van wolven
Tegen het einde van de 18e eeuw was de wolf bijna uitgestorven in Zuid-Duitsland. In Beieren werd de laatste wolf gedood in 1863, in Baden-Württemberg, de laatste twee wolven in 1847 in het gebied tussen Cleebronn, Bönnigheim en Sachsenheim (hier is nog een “Wolfsstein“) en 1865 in Neudenau bij Heilbronn
Die Urangst vor Wölfen fußt nicht nur auf Schauergeschichten. Der letzte Wolf in Hegnach wurde 1681 geschossen


Waar komt die mythe over “de ongevaarlijke wolf” -die zo gretig door voorstanders van wolven geloofd wordt- toch vandaan. Hoe heeft die mythe kunnen ontstaan?
Prof. Valerius Geist legt het uit, aan de hand van geschiedkundig onderzoek. (Die geschiedenis als informatiebron, wordt overigens -vreemd genoeg- standaard genegeerd in het huidige “wolvendebat”)
Hieronder de link naar het artikel in Engels en Duits:
http://wolfeducationinternational.com/wp-content/uploads/2014/04/wolf-b…
Original-Artikel unter: November 29, 2010 by Dr. Ed · Leave a Comment by Valerius Geist, PhD Prof. Geist: Der Ursprung vom Mythos über den harmlosen Wolf Die Ausführungen von tausenden verarmten Trappern und Wolffangprämien in Nord-Alberta im frühen 20. Jahrhundert auf die Raubtiere und ihre Be…


Wolven: grote plaag in Kempen en heel Brabant (16e-17e eeuw.) Citaat uit dit artikel dd 25 januari 1969:
<>Hooft vertelt er van in zijn “Nederlandse Historiën”, dat gedurende de opstand tegen Spanje “heele dorpen verlaaten werden en naardat de mensen minderden ’t ongedierte aanfokte, toen in de huizen de wolven quaamen nestelen en men vernam hunne jongen geworpen in de bedsteden; toen deze gruwelijke beesten derwijze vermenighvuldigden in Brabant en Vlaandre, dat zij bij schaarsheit van aas, niet alleenlijk het vee, maar wyven en mannen aanranzden; de kinderen uit de wiegh oft der ouderen armen schaakten, en op een jaar (zoo bereekent werd) omtrent Gent, binnen twee mijlen in ’t ronde, wel honderd menschen verslonden”..<einde citaat.
http://www.cubra.nl/tilburgsdialect/pierrevanbeek/heemkunde60wolven.htm
Is wolf echt wel zo schuw?
Een van de critici is schrijver Ton van Reen. ‘Wolvenvrienden krijgen vrij baan voor het sprookje dat de wolf een ongevaarlijk dier is, en noemen de angst van de mensen voor de wolf het Roodkapje-syndroom,’ schreef hij in 2013. Maar ‘Roodkapje was terecht bang voor boze wolven.’ Met andere woorden: de wolf is wel degelijk gevaarlijk voor de mens.
Van Reen en anderen wezen op de problemen met wolven die zich in 1810-1811 voordeden in de streek rondom Roermond, toen niet minder dan elf kinderen door wolven werden doodgebeten. Hoe kan je dan beweren dat de wolf niet gevaarlijk is voor mensen?
In dit artikel worden die gebeurtenissen beschreven.
